Spotkania metamuzeum mają mieć nieformalny charakter i są otwarte dla wszystkich zainteresowanych. Po dwóch prezentacjach (trwających maksimum 15 minut) wygłaszanych przez pracowników muzeów lub specjalistów z różnych dziedzin (marketing, social media, zarządzanie, projektowanie wystaw etc.) oraz dyskusji uczestnicy wydarzenia będą mogli poznać się i porozmawiać w swobodnej i niezobowiązującej atmosferze.

Gośćmi tej edycji będzie Martyna Tarnawska ze Sztuka SMART, która opowie o raporcie dotyczącym TOP 10 krakowskich muzeów w social media oraz Magda Strzelecka z Cricoteki, która będzie mowić o otwarciu instytucji i towarzyszących mu wydarzeniach.

Metamuzeum odbywa się regularnie w krakowskich i warszawskich klubokawiarniach. Wstęp na wydarzenie jest wolny. Zapraszamy wszystkich, nie tylko pracowników muzeów. Więcej informacji na wydarzeniu można znaleźć na Facebooku i stronie wydarzenia.

Krakowskie Metamuzeum organizowane jest we współpracy z Małopolskim Instytutem Kultury.

Kontakt dla mediów:
Zuzanna Stańska
zstanska@moiseum.com
+48 514 312 324

We wtorek, 30 lipca o godzinie 19.00 w klubokawiarni Resort przy placu Teatralnym odbędzie się drugie warszawskie spotkanie muzealników metamuzeum.

Metamuzeum jest nową inicjatywą przeznaczoną dla pracowników muzeów, galerii oraz innych instytucji kultury, która ma na celu szerzenie wiedzy o nowinkach, trendach i ciekawych projektach z branży oraz integrację środowiska.

Spotkania metamuzeum mają mieć nieformalny charakter i są otwarte dla wszystkich zainteresowanych. Po dwóch prezentacjach (trwających maksimum 15 minut) wygłaszanych przez pracowników muzeów lub specjalistów z różnych dziedzin (marketing, social media, zarządzanie, projektowanie wystaw etc.) oraz dyskusji uczestnicy wydarzenia będą mogli poznać się i porozmawiać w swobodnej i niezobowiązującej atmosferze.

Tematem przewodnim tego spotkania, będzie Noc Muzeów. W panelu na temat tego wzbudzającego coraz większe kontrowersje w środowisku wydarzenia wezmą udział: Ewa Chomicka (Kierownik Sekcji Edukacji Dorosłych Muzeum Historii Żydów Polskich), Marianna Otmianowska (Kierownik Działu Edukacji Muzeum Narodowego w Warszawie) oraz Piotr Wróbel (Dział Operacyjny Centrum Nauki Kopernik).

“Pierwsza edycja metamuzeum, pokazała, że nasz pomysł na zorganizowanie nieformalnego spotkania dla muzealników chwycił. Pomimo trwającego w najlepsze sezonu urlopowego, mamy nadzieję, że także lipcowe spotkanie spotka się z zainteresowaniem porównywalnym do czerwcowego, na który przyszło ponad 50 osób” – mówi Zuzanna Stańska, organizatorka.

Metamuzeum odbywa się cyklicznie co miesiąc, w warszawskich klubokawiarniach. Wstęp na wydarzenie jest wolny. Zapraszamy wszystkich, nie tylko pracowników muzeów. Więcej informacji na wydarzeniu można znaleźć na Facebooku: www.facebook.com/metamuzeum i stronie wydarzenia: https://www.facebook.com/events/401584329945818/

Metamuzeum jest nową inicjatywą przeznaczoną dla pracowników muzeów, galerii oraz innych instytucji kultury, która ma na celu szerzenie wiedzy o nowinkach, trendach i ciekawych projektach z branży oraz integrację samego środowiska.

Spotkania metamuzeum mają mieć nieformalny charakter i są otwarte dla wszystkich zainteresowanych. Po dwóch-trzech prezentacjach (trwających maksimum 15 minut) wygłaszanych przez pracowników muzeów lub specjalistów z różnych dziedzin (marketing, social media, zarządzanie, projektowanie wystaw etc.) oraz dyskusji uczestnicy wydarzenia będą mogli poznać się i porozmawiać w swobodnej i niezobowiązującej atmosferze.

“Pomysł na Metamuzeum narodził się po konferencji dla muzealników We Are Museums, która odbyła się na początku czerwca w Wilnie. Konferencja, która przyciągnęła wielu pracowników polskich muzeów uświadomiła mi, że nie ma w Polsce miejsca, gdzie muzealnicy mogliby się spotkać, pogadać ze sobą przy piwie i przy okazji dowiedzieć się czegoś ciekawego, co dotyczy ich pracy” – mówi Zuzanna Stańska, organizatorka spotkania – “Okazało się, że istnieje zainteresowanie tego typu wydarzeniem. Po powrocie z Wilna poszliśmy za ciosem i z pomocą kolegów z Narodowego Instytutu Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów oraz portalu muzealnictwo.com, Andrzejem Zugajem i Jackiem Górką zdecydowaliśmy się jak najszybciej zorganizować pierwsze spotkanie.”

Metamuzeum ma odbywać się cyklicznie co miesiąc, w warszawskich klubokawiarniach. Wstęp na wydarzenie jest wolny. Więcej informacji na wydarzeniu można znaleźć na Facebooku i stronie wydarzenia: Metamuzeum

Spotkanie zaczęło się od nawiązania Pawła Kubickiego do trzech typów inicjatyw społecznych według Manuela Castellsa:  1) „legitymizujących”, zwykle organizacji pozarządowych, których częstym problemem jest uzależnienie od źródeł  finansowania, co wypływa na ich sposób działania, 2) „ruchów oporu”, uaktywniających się, gdy w sąsiedztwie pojawia się nowe, nieakceptowane przedsięwzięcie (ich hasłem przewodnim jest angielski skrót NIMB, oznaczający „nie na moim podwórku”) oraz 3) nieformalnych inicjatyw niejednokrotnie związanych z aktywnością artystyczną, czy kulturalną, ale pozbawionych struktury organizacyjnej czy prawnego statusu (przykład warszawskiej Elby). Z kolei Marcin Wilkowski zwrócił uwagę na fakt, że obecnie to nie obywatele, ale korporacje uzyskują często większe uprawnienia do korzystania
z sieciowych  zasobów dziedzictwa (przykład licencji otrzymanych przez firmy Facebook i Google na używanie zasobów Narodowego Archiwum Cyfrowego). Wilkowski przywołał ideę domeny publicznej (powszechnej, nieograniczonej dostępności wytworów w sieci) jako źródło partycypacji w Internecie.

Na spotkaniu zasygnalizowano kilka innych zagadnień, między innymi:
– problemy prawne – związane nie tylko z prawem autorskim, ale również z oddolnym, składkowym finansowaniem inicjatyw, czyli tzw. finansowaniem społecznościowym (ang. crowd financing), do którego nie jest przystosowane polskie prawo,
– pytanie o wpływ partycypacji na kanon obowiązujący w danej kulturze, który jest kształtowany w dużym stopniu przez system edukacyjny i media,
– ideę muzeum partycypacyjnego, czyli  możliwe obszary partycypacji w odniesieniu do działalności muzeów – partycypacja nie musi dotyczyć nabywania nowych eksponatów, ale na przykład wolontarystycznej pomocy w zlokalizowaniu miejsc, które zostały uwiecznione w dziełach sztuki (taki projekt zrealizowała Nowozelandzka placówka: Christchurch Art Gallery Te Puna o Waiwhetu)
– problem jakości partycypacji w kulturze,  a  frekwencji, która jest ciągle głównym kryterium oceny przedsięwzięć kulturalnych,

Na spotkaniu wymieniono też kilka przykładów dobrych praktyk partycypacyjnych, m. in.
–          Cyfrowe Archiwa Tradycji Lokalnej – projekt realizowany przez Fundację Ośrodka KARTA, w którym bibliotekarze organizują gminne archiwa społeczne (przykłady Trzebini, Chrzanowa, Andrychowa i Kęt) – mieszkańcy mogą digitalizować, opisywać i udostępniać w sieci własne dokumenty związane z lokalnym dziedzictwem;
–          Bydgoski Pakt dla Kultury – przykład włączenia artystów i animatorów kultury do zarządzania kulturą miejską razem z władzami miasta. Działa tu Obywatelska Rada ds. Kultury, która uczestniczy w tworzeniu miejskiej strategii rozwoju kultury, zwanej Masterplanem dla Kultury Bydgoskiej;
–          Wirtualne Muzeum Erotyzmu, które otrzymuje od swoich odwiedzających sugestie dodania do kolekcji nowych eksponatów (wybranych dzieł sztuki) oraz propozycje możliwych sposobów rozumienia erotyzmu;
–          Muzeum PRL-u w Nowej Hucie, które zachęca do kontaktu i uczestnictwa w podejmowanych działaniach, co wyraża przewodnie hasło „Zbuduj z nami Muzeum PRL-u”.

Zapraszamy na spotkanie inaugurujące cykl dyskusji poświęconych działaniom partycypacyjnym w instytucjach kultury. Wychodząc od ogólnej analizy aktualnych przemian w kulturze i życiu społecznym, chcemy podczas kolejnych spotkań zbadać rolę, jaką strategie partycypacyjne odgrywają obecnie w rozwoju muzeów i instytucji dziedzictwa oraz spróbować przeanalizować ich praktyczne konsekwencje dla codziennej pracy tych placówek oraz dla odbiorców ich działań.

Gośćmi pierwszego spotkania będą dr Paweł Kubicki (Instytut Europeistyki UJ) oraz Marcin Wilkowski (historiaimedia.org). Wspólnie przyjrzymy się rosnącej roli partycypacji w różnych dziedzinach życia społecznego, szczególnie w kontekście miejskich ruchów obywatelskich, oraz znaczeniu nowych technologii dla popularyzacji oddolnych inicjatyw służących ochronie i promocji dziedzictwa.
Spotkanie odbędzie się 2 kwietnia 2012 r. o godz. 18.00, w Małopolskim Instytucie Kultury w Krakowie.

Organizatorzy: zespół Dynamiki Ekspozycji Małopolskiego Instytutu Kultury oraz Aleksandra Janus i Dorota Kawęcka, Inne muzeum.

Paula dos Santos pracuje głównie z muzeami świata niezachodniego, które powstały jako rezultat inicjatyw oddolnych i samoorganizowania się konkretnych, często niewielkich lokalnych grup. W czasie swojego wystąpienia przywoła liczne przykłady inicjatyw, którym patronowała i które wspierała – od Brazylii po Afrykę – oraz opowie o tym, co przyczyniło się do ich sukcesu.

Spotkanie odbędzie się 4 listopada o godz. 18.00 w Małopolskim Instytucie Kultury

 
Paula dos Santos
Wykładowca teoretycznej muzeologii i kierownik studiów International Master’s Degree Programme in Museology w Reinwardt Academy (Amsterdam School of the Arts). Pochodzi z Brazylii, od 10 lat mieszka w Amsterdamie, gdzie prowadzi również fundację zajmującą się społecznym oddziaływaniem muzeów w krajach takich jak Brazylia, Mozambik i RPA. Obecnie kończy doktorat z socjomuzeologii. Jest członkiem rad wielu organizacji, m.in. MINOM-ICOM (Movement for a New Museology – prezes), ICTOP (ICOM Committee for the Training of Personnel) oraz członkiem rady doradczej Mondrian Foundation for the Arts and Heritage w Holandii. Współpracuje z kilkoma brazylijskimi muzeami w dziedzinie socjomuzeologii, koordynując eksperymenty z partycypacją i sieciami wiedzy (knowledge networks).

 
Więcej na temat jej działalności można dowiedzieć się np. tutaj:
Minom Fsm Dakar
International Movement for a New Museology
The Rio Times: Favela Museums: Museu da Maré

 
Spotkanie w języku angielskim (z możliwością tłumaczenia dyskusji)
Wstęp wolny
Zapraszamy!

Tematem, który sprawił, że w jednym miejscu i czasie zebrały się osoby doświadczone w pracy na bardzo różnych polach edukacji kulturalnej, były gry planszowe. Spotkanie miało formę krótkich prezentacji dorobku poszczególnych uczestników w tym zakresie i dyskusji, podczas których dzieliliśmy się swoimi doświadczeniami w stosowaniu gier w naszej pracy. Nie obyło się też bez żywiołowej wymiany argumentów na tematy, które okazały się kontrowersyjne!

W spotkaniu udział wzięli przedstawiciele: Muzeum Historii Polski, Muzeum Historii Żydów Polskich, Muzeum Powstania Warszawskiego, Instytutu Pamięci Narodowej, Narodowego Centrum Kultury, Muzeum Pałac w Wilanowie, Uniwersytetu Warszawskiego, Europejskiego Centrum Solidarności, Domu Spotkań z Historią, Centrum Inicjatyw Twórczych „ę”. Tym co łączy wszystkie te organizacje jest fakt, że każda z nich ma za sobą jakieś doświadczenia związane z grami, lub planuje wejść w działania z nimi związane. Ze strony MIK-u spotkanie poprowadzili Sebastian Wacięga i Piotr Idziak, autorzy wydanej niedawno przez MIK gry ekonomicznej Chłopska Szkoła Biznesu.

Podczas naszej „mini konferencji” zabrakło niestety czasu na poruszenie tematu gier miejskich. Jest to jednak na tyle szerokie zagadnienie, że być może zasługuje ono na osobny poświęcony mu warsztat. Podsumowujące uwagi uczestników wskazywały również na potrzebę zorganizowania spotkania roboczego dotyczącego gier. Mogłoby ono być połączone np.: ze wspólnym graniem w prezentowane przez uczestników gry, prezentacjami gier spoza „kręgu muzealnego”, które mogą być dla nas inspirujące i z częścią warsztatową prowadzoną przez doświadczonych autorów gier. Być może takie spotkanie mogłoby służyć również zapoznaniu środowiska edukatorów z instytucji kultury ze środowiskiem graczy i autorów gier. Co państwo na to? Czy takie spotkanie byłoby inspirujące dla Waszej pracy? Jakie jeszcze punkty programu byłyby interesujące? Kogo warto byłoby zaprosić? Prosimy o uwagi w komentarzach do tego wpisu.

Wkrótce zamieścimy krótki przegląd poruszonych na warszawskim panelu zagadnień.

fot M!K

Na niedawnym otwarciu Fabryki Emalia na krakowskim Zabłociu było bardzo efektownie i atrakcyjnie. Ciepły czerwcowy wieczór, dobrze przygotowany spektakl na otwarcie (obraz i muzyka na żywo), przemówienia nie były za długie, atmosfera ogólnie miła.

Nastąpiło symboliczne otwarcie bramy („bramy pamięci”), a następnie coś, co poruszyło dosłownie wszystkich zgromadzonych, którzy wstali z miejsc, jeśli jeszcze siedzieli. Wyjątkowość chwili polegała na tym, że przez bramę (zadziałała symbolika przejścia) mieli przejść dawni pracownicy fabryki – z czasów wojny, z czasów Schindlera. To oni mieli przywilej wejścia, jako pierwsi na teren oficjalnie otwartego muzeum.

Szukaliśmy wzrokiem starszych państwa, którym sporo czasu zajęło dotarcie do bramy z krzeseł w pierwszym rzędzie. Są! Podtrzymywani przez rodziny, zwyczajni staruszkowie. Ale świadomość tego, że są ŻYWYM DOWODEM, że przeżyli, że są tymi samymi ludźmi, którzy brali udział w tej historii sprawiała, że aż się chciało iść i ich dotknąć. Dotknąć autentyku. Żywego dziedzictwa. Czegoś/kogoś prawdziwego.

Potem myślałam, co bym miała do powiedzenia takiemu schindlerowcowi. I jedyne, co mi przyszło do głowy, to same banalne pytania w stylu „jak to było?”, „jak się panu/i udało przeżyć?” Przecież wiem, że na te pytania odpowiada wystawa. Siła oddziaływania „czynnika ludzkiego”?

Wtedy przypomniał mi się pewien spektakl teatru japońskiego, który powstał przy udziale osoby przedstawionej widzom jako „Żywy Skarb Kultury Japońskiej” (czy coś takiego). Człowiek ten prezentował sobą cenną i wyjątkową umiejętność robienia lalek (a dokładnie określonej części, określonego typu lalek). Był ogólnie uznawany za mistrza, a jego wiedza, doświadczenie i talent budziły powszechny szacunek. Jego obecność na spektaklu sprowadzała się do niemego współuczestnictwa, ale dzięki temu widowisko miało unikalny wymiar. W sumie nie było też jasne, co dokładnie zrobił dla powstania tamtego konkretnego przedstawienia – być może tylko był. Myśleliśmy jednak: „to się dzieje dzięki temu człowiekowi, który jest kolejnym spadkobiercą wielowiekowej tradycji” albo „siedzi koło nas żywa skarbnica”. Hmmm, jakby tylko się wiedziało, o co go zapytać – taka okazja.

Dlatego ostatecznie widzę w muzeum pomoc w stawianiu dobrych pytań. Może i jest to jakaś proteza, w końcu „autentyczni świadkowie” są w muzeum rzadko, ale w jakiś sposób można oddać im głos: pozwolić mówić poprzez filmy i nagrania albo inne teksty, które wplatane są w narracje wystawy, żeby o nich potem pomyśleć. Warto też, jestem o tym głęboko przekonana, szukać żywych skarbów kultury wokół nas – niekoniecznie tych już utytułowanych i z medalami. Może właśnie muzea powinny być na nich szczególnie otwarte? Może warto się zastanowić nad różnymi rodzajami obecności, jakie sytuacja muzealna może zaoferować?

Muzeum historii kobiet – wirtualne czy realne?

Termin: 15 czerwca 2010 r., wtorek, godz. 19.00
Miejsce: Muzeum Farmacji CM UJ, ul. Floriańska 25, Kraków

WSTĘP WOLNY

My mamy nadzieję dowiedzieć się tam m.in., czym różni się historia pisana przez mężczyzn od historii tworzonej przez kobiety, a także sprawdzić na ile chodzi o różnorodne historie kobiet, a na ile o Historię, w której kobiety odgrywają zasadniczą rolę.

Spotkanie odbywa się w ramach projektu „Krakowski Szlak Kobiet” koordynowanego przez Fundację Przestrzeń Kobiet.

A oto, jak anonsują wydarzenie organizatorki:

Spotkanie będzie okazją do rozmowy o Muzeum Historii Kobiet – projekcie realizowanym od 2008 roku przez Fundację Feminoteka. Przedstawimy dwie wystawy Muzeum Historii Kobiet: Pokolenia kobiet (2008) i Życie codzienne kobiet w czasie Powstania Warszawskiego (2009), zaprezentujemy film dokumentalny Powstanie w bluzce w kwiatki (2009).

Porozmawiamy również o muzeum historii kobiet jako fizycznej przestrzeni dla od-zyskiwania historii kobiet i zachowywania pamięci o ich dorobku. Zastanowimy się, czy muzeum historii kobiet jest potrzebne i jak jest możliwe – nie tylko wirtualnie, lecz także realnie.

Nieprzypadkowo spotkamy się tym razem w Muzeum Farmacji – jest ono ważnym miejscem dokumentującym historię kobiet w Krakowie. Znajdują się tam m.in. dyplom magisterski siostry Konstancji Studzińskiej z 1824 r., dokumenty potwierdzające wykształcenie uniwersyteckie i kompetencje zawodowe jednej z pierwszych studentek UJ Jadwigi Sikorskiej-Klemensiewiczowej,
a także materiały dotyczące prowadzonego przez nią składu aptecznego przy ul. Karmelickiej 15.

Gościnią spotkania będzie ANNA Che CZERWIŃSKA, kuratorka wirtualnego Muzeum Historii Kobiet, feministyczna aktywistka, wiceprezeska Fundacji Feminoteka.

Spotkanie poprowadzi EWA MAŁGORZATA TATAR, kuratorka, krytyczka i historyczka sztuki, doktorantka w Instytucie Historii Sztuki UJ.