W tym przewrotnym pytaniu staram się postawić problem jedynego wzorca do naśladowania. Otóż tak się składa, że w bardzo wielu dyskusjach, rozmowach, wymianach dobrych praktyk i realizacji na temat „a jakie jest dobre muzeum?” pada hasło Muzeum Powstania Warszawskiego.

Otwieraliśmy wystawę „Wadowice Karola Wojtyły” – usłyszeliśmy, że „Chyba robili ją ci sami ludzie, co MPW”. Na jednym ze szkoleń inspiracyjnych dla muzealników ten sam przykład został przywołany jako dowód na to, że i w Polsce „coś ciekawego” można zrobić w oparciu o wzorce zachodnie (?!). MPW pojawia się zawsze tam, gdzie mowa: o budowaniu narracji w oparciu o silne oddziaływanie na zmysły („a tego ludzie dzisiaj oczekują”), gdzie trzeba popierać ciekawą debatę o historii, gdzie historia ma ludzką twarz, gdzie głos oddaje się ludziom… No i pewnie jest w tym dużo racji.

Pewnie łatwiej się zachwycić dobrze zrobionym, różnorodnym muzeum, niż nudnawą, mała izbą regionalną zrobioną przy udziale mniejszego budżetu i pasji lokalnych kolekcjonerów. A być może ważnym kryterium oceny nowoczesnego muzeum jest i to, czy wzbogaca dyskurs tożsamościowy i integruje wokół siebie, zaprasza do współtworzenia, ale nie przytłacza, pozwala na budowanie osobistych relacji, ale także wspiera refleksję np. o budowaniu narracji muzealnych?

Chodzi mi o to, że obok narodowych wzorców powinna istnieć, według mnie, pochwała różnorodności rozwiązań. Nie wierzę, żeby MPW było jedyną słuszną drogą, jedynym słusznym rozwiązaniem i jedynym możliwym i uniwersalnym punktem odniesienia.

Czy są w Polsce jeszcze jakieś inne dobre muzea???
Czy ktoś był w MPW i mu się nie podobało?

PS. W końcu i tak zobaczę to muzeum, rzecz jasna. Pewnie mi się dużo spodoba i nie będę się kłócić dla zasady. Chciałabym jednak – niezależnie od MPW – z przekonaniem wspierać różnorodność rozwiązań, także różnorodność skal realizacji.

foto: Jarosław Pocztarski