Rozwiązania zastosowane w „Muzeum talks” mają kilka ogromnych atutów, z których łatwość rozwiązań technicznych przychodzi na myśl jako jeden z pierwszych. Dzięki temu, że komentarze są pisane jedynie przez gości, charakteryzuje je duży subiektywizm- dzięki temu są bardziej przekonujące, niż oficjalne opisy. Co więcej przewodniki te stają się tym bardziej osobiste, że są przygotowywane bezpośrednio przez i dla końcowych użytkowników. Muzea otwierając się na interpretacje gości, tym samym potwierdzają, że nie ograniczają się jedynie do swoich eksperckich zasobów. Pierwszy i najważniejszy komunikat, jaki muzea zgromadzone w „Museum talks” wysyłają do świata jest taki: jesteśmy otwarci, zapraszamy i zachęcamy do osobistego przeżywania i komentowania tego, co prezentujemy. Grafika strony jest nowoczesna i bardzo piękna, a architektura informacji cechuje się klarownością rozwiązań. Strona jest według mnie bardzo przyjazna dla użytkownika.

„Museum talks” to przede wszystkim przykład tzw. „dobrej praktyki” do wykorzystania: zarówno przez same muzea, jak i przez projekty muzealne. Tworzenie społeczności wokół muzeów jest bardzo efektywną strategią PR: goście czują się rzeczywiście zaproszeni do ich współtworzenia. Internet daje w tym aspekcie szansę na pozostawanie w kontakcie z instytucją mimo geograficznego oddalenia, a formuła umożliwiająca samodzielne nagrywanie plików jest natychmiastowym zyskiem, jaki portal oferuje swoim użytkownikom. To prawdziwy przykład wyniku gry typu wygrana: wygrana. Sprawdźcie sami!

Jednym ze sposobów zakorzenienia muzeum, czy izby regionalnej w jego naturalnym środowisku może być wykorzystanie potencjału osobistych historii, zebranych w formie mówionej. Następnie historie, odnoszące się do wspólnego dziedzictwa i miejsca na przykład pełnić funkcje komentarzy do wyselekcjonowanych eksponatów, które znajdą swoje miejsce w izbie regionalnej. W ten sposób nie tylko dodajemy wystawie dodatkowej- ludzkiej wartości, ale także często niewiele znaczące przedmioty zostają zinterpretowane tak, że nabierają sensu. Większego sensu nabiera też przynależność do lokalnej społeczności.

Ciekawy przykład projektu opartego na budowaniu indywidualnych opowieści, zapisywanych i przetwarzanych następnie w formę cyfrowych filmów można znaleźć w projekcie realizowanym w Melbourne. Nie jest to projekt stricte muzealny, ale warto potraktować go jako inspirację.

Rozwiązania oparte na artystycznych projektach społecznych nie tylko ożywiają działalność placówek muzealnych, ale przede wszystkim „są dla tutejszych”. Wspomagają poczucie tożsamości i wzmacniają logikę funkcjonowania lokalnego muzeum.