Wiedza historyczna jako inspiracja do myślenia

Punktem wyjścia warsztatów było założenie, że historia (wiedza historyczna) służy do myślenia, to jest stawiania pytań, analizy przyczyn i skutków, rozważania alternatywnych wariantów wydarzeń i wyciągania wniosków z historycznych doświadczeń. Nauka historii w tym ujęciu to nie tylko zdobywanie wiedzy, ale również budzenie ciekawości i ćwiczenie krytycznego myślenia. Współcześnie znaczenia nabiera tak zwana edukacja kompetencyjna obejmująca zarówno poszerzanie wiedzy, jak i kształtowanie postaw i rozwijanie konkretnych umiejętności.

Rozwijanie kompetencji obywatelskich i przedsiębiorczych w oparciu o historię

Uczestnicy zastanawiali się, w jaki sposób wiedza historyczna może być wykorzystywana we współczesnej edukacji rozwijającej kompetencje obywatelskie i przedsiębiorcze. Jednym ze sposobów jest stawianie pytań dotyczących historycznych postaci, wydarzeń, zjawisk oraz tworzenie uczniom warunków do zespołowego myślenia i działania.

Narzędziami, które takie współdziałanie umożliwiają, są między innymi prace metodą projektu oraz gry inspirowane historią (np. Chłopska Szkoła Biznesu). Natomiast do stawiania pytań może prowokować analiza biografii wybranego bohatera historycznego, poznawanie jego decyzji życiowych, sukcesów i porażek oraz próba oceny jego działań i wyciągnięcia wniosków z jego/jej aktywności w kontekście współczesności i przyszłości.

Do pracy „metodą biograficzną” wykorzystano biogramy pionierów przemysłu naftowego z Galicji, które opracowano w ramach ogólnopolskiego projektu edukacyjnego dofinansowanego w 2015 roku przez Muzeum Historii Polski. Podczas warsztatów wykorzystano biogramy wybitnych przedsiębiorców naftowych takich jak Ignacy Łukasiewicz, Stanisław Szczepanowski, William Henry McGarvey czy hrabia Adam Skrzyński. Postaci te występują w grze Małopolskiego Instytutu Kultury zatytułowanej Oil City – galicyjska gorączka czarnego złota. Warsztaty przeprowadził Sebastian Wacięga z Małopolskiego Instytutu Kultury w Krakowie.

***

Klub Nauczyciela Historii działa przy Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku od 2013 roku. Jego celem jest budowa otwartego na wymianę doświadczeń zawodowych środowiska pedagogów nauczających historii w sposób ciekawy i atrakcyjny, z wykorzystaniem nowoczesnych form przekazu.

W czasie szkoły letniej poruszono wiele tematów i zarysowano kilka ciekawych koncepcji działania.

Społeczna odpowiedzialność muzeum
Punktem wyjścia wszystkich rozważań i koncepcji muzeologicznych było założenie w duchu nowej muzeologii, że muzea pełnią współcześnie przede wszystkim funkcje społeczne. Dotyczy to również kolekcjonowania, które, jak twierdzi Peter van Mensch, powinno być podporządkowane „działaniu na rzecz społeczeństwa i jego rozwoju”.

Z nadrzędności celów społecznych muzeum wynika jego działalność edukacyjna przenikająca wszystkie aspekty jego działalności oraz potrzeba docierania do nowych grup potencjalnych odbiorców.

Koncepcja dynamicznej kolekcji i strategiczne planowanie jej rozwoju
Budowanie i kształtowanie kolekcji nie polega wyłącznie na zbieraniu obiektów, ale również na deakcesji. Kluczowe pytania, jakie należy sobie zadać przy tworzeniu kolekcji, dotyczą jej celu (jego zgodności z misją muzeum) i profilu. Jeżeli kolekcjonowanie ma określony cel i zdefiniowany został długofalowy rezultat, czyli profil kolekcji, to jej kształtowanie polega na gromadzeniu obiektów pasujących do tego celu oraz na deakcesji obiektów, które nie przyczyniają się do realizacji misji muzeum i założonych kierunków rozwoju. Dzięki temu kolekcjonowanie staje się efektywne i planowe.

Przydatnym narzędziem do analizy efektywności kolekcji może być krzywa, która odzwierciedla jej wartość użytkową (oś odciętych) w zależności od liczby eksponatów (oś rzędnych). W miarę powiększania się wartość kolekcji rośnie, jednak po osiągnięciu pewnego punktu krytycznego koszta związane z konserwacją i magazynowaniem przerastają możliwości muzeum.

Istnieje wówczas możliwość przemyślenia kolekcji muzeum pod kątem realizowanej misji oraz planu jej rozwoju, z uwzględnieniem kryteriów merytorycznych (zgodność z misją i celami) i ekonomicznych.

Kontrowersyjna deakcesja i zasada przejrzystości
Problematyka deakcesji budzi kontrowersje, kojarzy się bowiem z uszczuplaniem kolekcji i zubożaniem zbiorów muzeów. Jej celem jest jednak podniesienie jakości kolekcji (m.in. zwiększenie jej spójności) oraz zwiększenie efektywności funkcjonowania instytucji dzięki uwolnieniu przestrzeni magazynowej oraz przeznaczeniu środków finansowych na obiekty zgodne z założeniami planu rozwoju. W kolekcjach często znajdują się bowiem również obiekty, które nigdy nie opuszczają magazynów. Peter i Léontine van Mensch szacują, że magazynowanie i utrzymanie eksponatu jest dwa razy kosztowniejsze niż jego zakup. Aby uniknąć wątpliwości związanych z deakcesją niektórych eksponatów, muzeum powinno kierować się zasadą przejrzystości – przygotować plan rozwoju kolekcji podporządkowany jego misji (głównemu celowi istnienia instytucji) i komunikować go. Muzeum powinno więc planować strategicznie (celowo i długofalowo) swój rozwój, a wraz z nim – rozwój kolekcji, mając na uwadze jej projektowany kształt.

Edukacja przenikająca wszystkie aspekty działalności muzeum
Współcześnie funkcje kuratorskie (opieka nad obiektami, koncepcje wystaw) muzeów są nierozerwalnie związane z ich funkcjami edukacyjnymi. Stąd koncepcja tak zwanego edukuratora. Funkcja edukacyjna nabiera coraz większego znaczenia przede wszystkim ze względu na fakt, że muzea są darzone dużym zaufaniem społecznym i mają kompetencje, na których to zaufanie się opiera (m.in. badawcze czy ochronne).
Obecne działania edukacyjne wykraczają także poza mury muzeum i coraz częściej polegają na docieraniu do nowych odbiorców oraz budowaniu relacji z różnymi ich grupami. Można już mówić o krystalizowaniu się nowej profesji muzealnej zwanej z angielska relationship bulider (specjalista ds. tworzenia relacji). Praca ta polega na budowaniu relacji z odbiorcami oferty muzeum, między innymi poprzez projekty partycypacyjne, realizowane w różnym stopniu z udziałem pojedynczych osób czy grup ze społeczności lokalnych. Zagadnienie to przeanalizowała i opisała Nina Simon w książce Participatory Museum. W 2015 roku badaczka wzięła udział w projekcie Laboratorium Muzeum i wygłosiła w Warszawie wykład na ten temat.

„Muzeum jako Drakula”, czyli dylematy partycypacji
Projekty partycypacyjne są wyzwaniem dla muzeum, między innymi dlatego, że zwiększają długofalowo zaangażowanie uczestników w działalność muzeum. Ich oczekiwania i potrzeby powinny być uwzględniane również po zakończeniu takich projektów (np. zrealizowaniu wystawy z obiektów przez nich dostarczonych lub wybranych).

Projekty takie mają potencjał przemiany zwiedzających czy mieszkańców w społeczność muzeum zaangażowaną w jego działalność. (Do wyobraźni przemawia przytoczona przez jednego z prowadzących anegdota o uczestnikach pewnego projektu muzealnego, którzy żywo wyrażali swoją dezaprobatę z powodu nieotrzymania od muzeum kartki świątecznej…).

Prowadzący szkołę letnią zwracali także uwagę na konieczność zachowania wrażliwości w relacji między muzeum a uczestnikami projektów, które nie może się ograniczać do wspólnej realizacji celu (np. gromadzenia obiektów czy wymiany wiedzy) bez zadbania o docenienie wkładu i podtrzymanie relacji również po ich zakończeniu.

Topograficzny zwrot w muzealnictwie
Obecnie jedną z silniej zauważalnych tendencji w muzealnictwie jest zwrot lokalny (co podkreśla koncepcja tzw. ekomuzeum). Coraz częściej działalność poszczególnych muzeów definiuje się w odniesieniu do terytorium nie tylko krajowego i regionalnego, ale również lokalnego. Towarzyszy temu coraz większa demokratyzacja aktywności muzeum i wzmożona współpracą ze społecznością lokalną, dzięki której ekspozycja nabiera znaczenia i reprezentuje wartości istotne nie tylko dla ekspertów. Wartości te coraz częściej są wypadkową działalności pracowników i zaangażowanych członków społeczności. Ten dynamiczny charakter tworzenia/współtworzenia może również wpływać na kształt kolekcji muzealnych i sposób formułowania misji muzeum.

Inspiracje

• Laboratorium muzeum – ciąg dalszy, opr. Mirosława Bałazy, Kinga Kołodziejska (Redakcja WMM)
• Laboratorium muzeum. Społeczność, red. Anna Banaś, Aleksandra Janus, Hanna Nowak-Radziejowska, Warszawa 2015  [dostęp: 31 sierpnia 2016].
• Nina Simon, Participatory Museum [Muzeum partycypacyjne], 2010, [dostęp: 31 sierpnia 2016].
• Peter van Mensch, Léontine Meijer-van Mensch, New Trends in Museology II [Nowe trendy w muzeologii II], Celje 2015.
• Peter Davis, Ecomuseums. A Sense of Place, Leicester 1999.

Organizatorzy w tym roku postanowili wybrać na miejsce swojego dorocznego spotkania nasze miasto, dostrzegając w regionie tematy, które mają duży potencjał kontrowersji. Uczestnicy przyglądną się im m.in. podczas wycieczek studyjnych. Podczas sesji dyskutowane zaś będą przykłady z całej Europy. W spotkaniu wezmą udział zarówno akademicy, badacze naukowi, jak i praktycy – osoby zaangażowane w rozwój turystyki oraz zarządzający miejscami dziedzictwa, takimi jak zabytki, muzea czy przyrodnicze obszary chronione.

Więcej o wydarzeniu na stronie Interpret Europe.

Relacja z konferencji niedługo pojawi się na naszym Muzeoblogu.

We Are Museums to dwudniowe wydarzenie przeznaczone dla wszystkich zainteresowanych innowacjami w branży muzealnej.

Zorganizowane po raz pierwszy w 2013 roku, We Are Museums prezentuje najnowsze zjawiska tworzące przyszłość muzeów. Na konferencji wystąpią pracownicy muzeów z najnowocześniej myślących instytucji, którzy będą się dzielić się swoimi doświadczeniami i inspirować uczestników do przeprowadzenia zmian w ich instytucjach. Przez ostatnie dwa lata zjawiska takie, jak druk 3D, sprawy związane z prawami autorskimi, budowa strategii cyfrowych, modele biznesowe oraz inne nowoczesne projekty pojawiały się w takich instytucjach, jak Metropolitan Museum of Art, Rijksmuseum, Nordiska Museet, Tate, Victoria & Albert Museum, Cooper-Hewitt Design Museum, Whitney Museum i w wielu innych.

Podczas We Are Museums swoje miejsce znajdą prezentacje mające pomóc w kształtowaniu przyszłych wizji
muzealnych i przydatne w teraźniejszości. Uczestnicy konferencji będą mogli wziąć udział w serii trzech sesji z Sree Sreenivasanem, Chief Digital Officer z Metropolitan Museum of Art, na której będą mogli dowiedzieć się, jak można prowadzić jeden z działów muzeum tak, jakby był startupem. Na prezentacjach zostaną poruszone także kwestie budowania zespołu, nadawania cyfrowych kompetencji, aplikacji mobilnych, storytellingu, formułowania modeli biznesowych dla muzealnych produktów, sztuki internetowej, kuratostwa i pozyskiwania globalnej publiczności. O wszystkim opowiadać będą pracownicy takich instytucji, jak Pałac w Wersalu, British Museum, Muzeum d’Orsay, Van Gogh Museum, Muzeum Żydowskiego w Berlinie i innych. Uczestnicy konferencji będą mogli także wziąć udział w dwóch z czterech jednogodzinnych warsztatów dotyczących budowania strategii na Twitterze, licencji cyfrowych lub technologii ibeacon.

We Are Museums aktywnie współpracuje z lokalnymi organizacjami – wśród partnerów konferencji znajduje się m.in. Betahaus, w którym 31 maja odbędzie się otwarte dla publiczności „Social Media One Night Stand” z Sree Sreenivasanem. Pełna lista partnerów, wśród których znajdą się startupy, inkubatory i biura co-workingwe, znajdzie się na stronie wydarzenia. We Are Museums współpracuje także z ME Collectors Room, DDR Museum, MuseumPortal, ArtConnect Berlin i British Council.

We Are Museums jest założycielem Museum Think Tank, społeczności pracowników berlińskich muzeów i miejsca dyskusji o kwestiach związanych z komunikacją cyfrową oraz budową społeczności innowacji.
We Are Museums zostało stworzone przez dwie pochodzące z Francji specjalistki zajmujące się kulturą i skupia ponad 200 pracowników muzeów, studentów, badaczy, blogerów i dziennikarzy z 15 krajów.

Kontakt: press@wearemuseums.com Strona internetowa: www.wearemuseums.com

Kończąc pierwszy etap prac, zbliżamy się do podsumowania i sformułowania wniosków płynących z tych badań. Pierwsze, którymi chcemy się tutaj podzielić, dotyczą sposobu, w jaki można zwiedzać wystawę, i tego, jaki wpływ ma on na poznanie (i formułowanie) jej przekazu. W tradycji interpretacji dziedzictwa są dwa podstawowe sposoby udostępniania treści: bezpośredni – kiedy przewodnik oprowadza grupę czy osobę i prezentuje dane miejsce czy eksponaty, i pośredni – kiedy przekazowi treści służą elementy w przestrzeni wystawy: tekst na wystawie, aranżacje, dodatkowe media, elementy interaktywne itp. Pośredniemu udostępnianiu treści mogą też służyć broszury towarzyszące wystawie, przewodniki papierowe czy audio. Wszystkie te elementy w pewnym sensie wyręczają przewodnika w dostarczaniu treści odbiorcom.

Jak bardzo podnosi jakość zwiedzania obecność dobrego przewodnika (czyli interpretacja bezpośrednia), nie trzeba nikogo przekonywać. Szczególnie odczuliśmy to podczas ostatnich wizyt w Muzeum Tatrzańskim. Wobec opowieści snutej przez fachowców i pasjonatów, a w niektórych przypadkach osoby bezpośrednio związane z prezentowanymi miejscami, całkowicie drugorzędne w naszym odczuciu były niedostatki w sferze aranżacji ekspozycji (brak oświetlenia ekspozycyjnego, nowoczesnych projektów wystawienniczych) czy komfortu zwiedzania (w niektórych filiach jest dość zimno…). Doświadczenie zwiedzania było zatem satysfakcjonujące dzięki kustoszom i kustoszkom, którzy otwierali przed nami tajemnice prezentowanych rzeczy i odkrywali znaczenia związanych z nimi zjawisk.

Z podróży po filiach MT wróciliśmy więc bogatsi o nowe doświadczenia, ale i z pytaniem, które może wyznaczyć kierunek dalszej pracy w muzeum: jak udostępnić doświadczenie, które stało się naszym udziałem, innym zwiedzającym? Nie wszyscy goście będą przecież korzystać z usług przewodników, nie będą też mieli możliwości skorzystania z oprowadzania przez ekspertów muzeum, którzy na co dzień zajmują się pracą badawczą. Większość zwiedzających ma kontakt przede wszystkim z aranżacją wystawy i prezentowanymi na niej eksponatami.

Aranżacja ekspozycji to całościowy projekt wystawy, wraz z rozwiązaniami ekspozycyjnymi, aranżacją wnętrz i techniką wystawienniczą, jak oświetlenie czy multimedia. Zgodnie z podejściem interpretacyjnym projektowanie ekspozycji muzeum wymaga określenia narracji wystawy: głównych wątków opowieści, jej stylu, a także głębokiego sensu przekazu (esencji – czyli jaki wpływ wystawa wywiera na odbiorców?). Dla przygotowania narracji konieczna jest wcześniejsza analiza zasobów muzeum (o czym mówimy?) i potrzeb różnych grup odbiorców (do kogo się zwracamy?). Doświadczenie zwiedzania Muzeum Tatrzańskiego zdaje się wskazywać na jeszcze jeden czynnik, który można brać pod uwagę, tworząc narrację wystawy. Jest nim właśnie opowieść dobrego przewodnika czy przewodniczki. Ma to naturalnie zastosowanie w sytuacji modernizacji istniejącej wystawy – w takich warunkach pracujemy w Zakopanem. Oznacza to, że istnieje twórcza relacja między interpretacją bezpośrednią a pośrednią. Narracja wystawy może być inspirowana opowieścią przewodników. Może ona wyznaczać nie tylko główne tematy i zagadnienia do poruszenia na wystawie, ale też dobór treści pod kątem różnych grup odbiorców. Doświadczeni przewodnicy zazwyczaj zupełnie naturalnie dopasowują sposób opowiadania i prezentowane treści do wieku czy poziomu wiedzy swoich słuchaczy. Nie oznacza to bynajmniej, że modernizację wystawy zastąpi na przykład rozdanie zwiedzającym audioguideów z opowieścią przewodnika. W naszym przekonaniu sytuację oprowadzania cechuje bowiem relacja z człowiekiem – ekspertem, opowiadaczem, osobą „stąd”. Ta relacja, jeśli ma być wartościowym doświadczeniem, wykracza daleko poza wysłuchiwanie wykładu, bo jest spotkaniem – wizytą, zwiedzający są tu gośćmi podejmowanymi przez gospodarza miejsca, i przede wszystkim to stanowi o wyjątkowości tego doświadczenia.

Z tak zarysowanej relacji między interpretacją bezpośrednią – opowieścią przewodnika – a interpretacją pośrednią – wystawą narracyjną – wynika, że odbiorca wystawy narracyjnej powinien czuć się jak gość podejmowany i oprowadzany przez dobrego przewodnika. Przyjęcie tego założenie pozwala wskazać szereg standardów czy też założeń dotyczących dobrego projektu wystawy narracyjnej.

Po pierwsze, podobnie jak w sytuacji zwiedzania z dobrym przewodnikiem czy przewodniczką, zwiedzający wystawę narracyjną czują się zaopiekowani. Oznacza to, że są zabezpieczone ich podstawowe potrzeby związane z obecnością w danym miejscu. Dotyczy to zarówno orientacji w przestrzeni i treści (np. kierunek zwiedzania, wskazanie najważniejszych tematów, jasny układ komunikatów, teksty wprowadzające i „wyprowadzające” z wystawy itp.), jak i podstawowych potrzeb bytowych (dostęp i oznaczenia toalet, wejścia i wyjścia z wystawy czy miejsca, gdzie można usiąść i odpocząć).

Po drugie przekaz prezentacji jest dopasowany do potrzeb i możliwości odbiorców. Podobnie jak opowieść dobrego przewodnika, wystawa narracyjna bierze pod uwagę poziom i potrzeby swoich odbiorców. O ile przewodnicy mogą w trakcie opowieści zmieniać swój przekaz, korzystając z doświadczenia i intuicji, o tyle projekt wystawy narracyjnej powinien powstawać z uwzględnieniem zidentyfikowanych wcześniej grup odbiorców.

Po trzecie, wystawa przekazuje nie tylko fakty związane z prezentowanymi przedmiotami lub zjawiskami, ale i znaczenia, które nadają szerszy sens faktom. Opowieść przewodnika nie tylko prezentuje fakty, ale łączy je w spójną narrację. Podobnie wystawa narracyjna wykorzystuje prezentowane treści do przekazania szerszych znaczeń, a nie jest jedynie zbiorem opisów eksponatów.

Po czwarte, wystawa narracyjna wykorzystuje różne środki przekazu. Dobry przewodnik to sprawny opowiadacz. Do snucia swojej opowieści wykorzystuje szeroki wachlarz środków narracyjnych czy animacyjnych (przytacza anegdoty, zadaje zagadki, wykorzystuje materiały poglądowe, np. udostępnia kopie eksponatów do dyspozycji zwiedzających). Projekt wystawy, która ma osiągnąć podobny rezultat na poziomie interpretacji pośredniej, uwzględnia zatem różnorodne drogi przekazu, takie jak aranżacja wnętrz, rozwiązania multimedialne i zabiegi interaktywne.

Po piąte, wystawa narracyjna inspiruje do stawiania własnych pytań i daje szansę pogłębienia wiedzy. Podobnie jak dobry przewodnik, wystawa jest otwarta na pytania odbiorców. Mogą temu służyć dodatkowe źródła treści dla szczególnie zainteresowanych czy wskazania, gdzie szukać dodatkowych informacji poza wystawą. Co więcej, podobnie jak dobra opowieść przewodnika, wystawa narracyjna intryguje – zachęca do stawiania pytań i budzi ciekawość.

Przyjęcie tych założeń w zakresie projektowania wystawy narracyjnej pozwala zatem udzielić odpowiedzi na pytanie: jak oddać charakter i wyjątkowość wizyty w muzeum z przewodnikiem za pomocą środków interpretacji pośredniej? Konkretne odpowiedzi za każdym razem będą jednak inne. Będą zależeć od charakteru wystawy, przyjętego typu odbiorców czy założeń projektowych w zakresie użytych środków ekspozycyjnych.

Zainspirowani opowieściami przewodników, za cel dalszych prac nad narracją w Muzeum Tatrzańskim przyjęliśmy ożywianie duchów miejsc. Oznacza to w pewnym sensie udzielenie głosu eksponatom i obiektom, tak żeby pod nieobecność przewodnika były gospodarzami – by podejmowały swoich gości porywającą opowieścią.

Fot: Piotr Idziak

Interpretacja dziedzictwa to rodzaj nieformalnej edukacji polegającej na przedstawianiu zwiedzającym istotnych informacji o danym miejscu. Prowadzi to do nawiązywania znaczących i emocjonalnych relacji odwiedzających z konkretnym miejscem – rezerwatem przyrodniczym, obiektem historycznym, muzeum – poprzez jego samodzielne odkrywanie. Ukazuje głębsze znaczenia rzeczy, ich powiązania i umożliwia rozumienie dzięki aktywnemu doświadczaniu oraz użyciu środków ilustracyjnych, a nie jedynie suchemu przekazywaniu faktów.

Jedynie niewielka liczba osób związanych z udostępnianiem dziedzictwa kiedykolwiek była szkolona w zakresie umiejętności komunikacyjnych skierowanych do niewyspecjalizowanej publiczności. W wielu przypadkach przewodnicy bądź kustosze zaczynali jako osoby zorientowane na badania akademickie w jednej z powiązanych z dziedzictwem dyscyplin, takich jak: biologia, archeologia, historia itp., i dopiero na późniejszym etapie kariery uczyli się przekazywać dziedzictwo laikom. Cieszą się szacunkiem jako eksperci w swoich dziedzinach, ale bywa, że brakuje im zrozumienia dla profesjonalnych zasad komunikacji, co owocuje niskiej jakości produktami interpretacyjnymi (oprowadzanie, edukacja, wystawy) w miejscach dziedzictwa.

Profil kompetencyjny
Co oferują interpretatorzy dziedzictwa i jakich kwalifikacji potrzebują, by oferować to w sposób profesjonalny? To jest jedno z głównych pytań, na które stara się odpowiedzieć InHerit – wielostronny projekt realizowany w ramach europejskiego programu Grundtvig, którego partnerem jest Małopolski Instytut Kultury. Zespół projektu stworzy i dostarczy materiały szkoleniowe oraz kursy doskonalenia zawodowego dotyczące interpretacji dziedzictwa. Opracuje również strategię, w ramach której interpretacja dziedzictwa zyska na rozpoznawalności jako profesja w sektorze miejsc dziedzictwa, muzeów i zabytków.
Na obecnym etapie prac w ramach InHeritu powstaje profil kompetencji w dziedzinie profesjonalnej interpretacji dziedzictwa. Ma on być zbiorem kompetencji (wiedzy, umiejętności i postaw), jakich potrzebują interpretatorzy, by lepiej komunikować się z odbiorcami. Będzie to podstawa dla stworzenia programu kursów i materiałów szkoleniowych. Tworząc profil kompetencyjny, wykorzystujemy dwa główne podejścia: edukację zorientowaną na rozwój kompetencji i Europejskie Ramy Kwalifikacji.

Kompetencje interpretatora
InHerit skupia się na podejściu zorientowanym na kompetencje, ponieważ w świetle założeń strategii Europa 2020 rozwój zawodowy jest przedstawiany w kategoriach potwierdzonego rozwoju kompetencji. Jest to szczególnie istotne w kontekście „ciągłego rozwoju zawodowego” i kształcenia nieformalnego. Łączy się to z faktem, że interpretacja dziedzictwa jest nauką stosowaną i szkolenia zawodowe oraz edukacja interpretatorów dziedzictwa są najlepsze, gdy organizowane w konkretnych kontekstach rzeczywistego świata.
Dla celów tego profilu możemy zdefiniować kompetencje jako zdolność człowieka do wykonania określonego zadania lub czynności w określonym zakresie kontekstów płynących z otaczającej go rzeczywistości. By stać się kompetentną, jednostka potrzebuje osiągnąć określoną kombinację wiedzy, umiejętności i postaw (model WUP lub ang. knowledge, skills and attitudes – KSA), która jest wymagana do pracy w danych warunkach.
Określiliśmy obszary kompetencji, które są istotne na polu zawodowym interpretacji dziedzictwa jako całości, obejmującym wszystkie stanowiska związane z interpretacją dziedzictwa. Można wyróżnić obszary kompetencji kluczowych i kompetencji dodatkowych. Obszarami kluczowych kompetencji na polu interpretacji dziedzictwa są: badania, konceptualizacja i planowanie, przekaz osobisty bądź za pośrednictwem mediów. Obszarami dodatkowych ogólnych kompetencji są: ewaluacja, reklama i promocja, zarządzanie i szkolenia.
W praktyce interpretator nie potrzebuje być kompetentny na tych wszystkich polach, zależy to od konkretnego stanowiska i wykonywanej pracy. Profil kompetencyjny będzie różnił się w zależności od tego, jakie zadania realizują różne osoby zajmujące się interpretacją. Przykładowo innych kompetencji i na innym poziomie zaawansowania potrzebują przewodnicy, a innych specjaliści dostarczający teksty czy treści multimedialne wystaw.

Europejskie Ramy Kwalifikacji
Europejskie Ramy Kwalifikacji (EQF) to inicjatywa Unii Europejskiej tworząca związki pomiędzy systemami edukacji krajów członkowskich. Kwalifikacje zdobyte w różnych państwach i w różnych systemach edukacyjnych mogą być dzięki temu porównywane. Ma to na celu zwiększenie mobilności pracowników oraz ułatwianie im uczenia się przez całe życie.
Europejskie Ramy Kwalifikacji (EQF) wykorzystaliśmy dla zobrazowania różnic między zaawansowaniem w rozwoju danych kompetencji. Odnosząc się do tych ram, kompetencje, które pozyskał uczący się – w rozumieniu zdolności do działania w określonym kontekście – będą przejrzyste i łatwe do porównania. Dzięki temu konkretna praca/rola w danym kontekście będzie miała określoną kombinację konkretnych kompetencji na różnych poziomach EQF. Kombinacja ta może być różna w zależności od kontekstu, ale jej elementy będą porównywalne.

Rozwój kursów i systemu certyfikacji
Stworzenie zdefiniowanego zestawu kompetencji potrzebnych interpretatorom i odniesienie ich do ram kwalifikacji EQF umożliwi stworzenie przejrzystego systemu szkoleń i certyfikatów honorowanych na poziomie europejskim. To cel projektu InHerit oraz punkt wyjścia dla dalszego rozwijania materiałów szkoleniowych i kursów.
Pełny tekst i opis kompetencji jest dostępny na stronie InHerit, gdzie można śledzić rozwój projektu.

Więcej informacji na plakacie pod linkiem: plakat SMP 23.1.15 pdf

Polecamy!

Spotkania metamuzeum mają mieć nieformalny charakter i są otwarte dla wszystkich zainteresowanych. Po dwóch prezentacjach (trwających maksimum 15 minut) wygłaszanych przez pracowników muzeów lub specjalistów z różnych dziedzin (marketing, social media, zarządzanie, projektowanie wystaw etc.) oraz dyskusji uczestnicy wydarzenia będą mogli poznać się i porozmawiać w swobodnej i niezobowiązującej atmosferze.

Gośćmi tej edycji będą pracownice Muzeum Narodowego w Krakowie: Joanna Zawieruch-Gomułka, Magda Kuć, Michalina Pieczonka i Jola Przygoda, które opowiedzą o wdrożeniu nowego portalu internetowego Muzeum.

Metamuzeum odbywa się regularnie w krakowskich i warszawskich klubokawiarniach. Wstęp na wydarzenie jest wolny. Zapraszamy wszystkich, nie tylko pracowników muzeów. Więcej informacji na wydarzeniu można znaleźć na Facebooku i stronie wydarzenia

Krakowskie Metamuzeum organizowane jest we współpracy z Małopolskim Instytutem Kultury.

Kontakt dla mediów:
Zuzanna Stańska
zstanska@moiseum.com
+48 514 312 324

Jakie są cele kursu?
Kto jest jego adresatem?
Jakie są jego główne zagadnienia i treści?
Jakie są spodziewane rezultaty kursu i jak przebiega ewaluacja?

Analizę prowadziliśmy, porównując odpowiedzi udzielone przez różne organizacje na to samo pytanie. Staraliśmy się przy tym wskazać te elementy, na które jest kładziony największy nacisk, co do których różni respondenci zgadzają się, że decydują o jakości ich kursów. W ten sposób udało się wyłonić zestaw czynników, które w świetle naszych badań charakteryzują dobry kurs interpretacji dziedzictwa. Poniżej prezentujemy pięć elementów, które wydają się szczególnie ważne, także z punktu widzenia naszych lokalnych (małopolskich) uwarunkowań.

Dobry kurs interpretacji łączy aspekty praktyczne i teoretyczne.
Interpretacja jest dziedziną z gruntu praktyczną. Realizacji określonych zadań „w terenie” służą różnego rodzaju metody i techniki, jednak analiza dobrych praktyk wskazała, że trudno jest mówić o tych metodologiach bez zakorzenienia ich w praktycznych zastosowaniach. Większość kursów skupia się więc na określonych obszarach interpretacji dziedzictwa, np. tworzenie opisów muzealnych dla dzieci czy planowanie oprowadzania po parku przyrodniczym, i z tej perspektywy prezentuje specyficzne dla tych zastosowań metody i techniki. Najczęściej kursy mają też formę warsztatów.

Dobry kurs odpowiada na potrzeby określonej grupy odbiorców.
Praktyczny wymiar kursów przejawia się między innymi w tym, że są one zazwyczaj wyspecjalizowane w kierunku bardzo konkretnych grup odbiorców, np. przewodnicy dla szkół po parku narodowym czy rodzice chcący ciekawie oprowadzać swoje dzieci po muzeum.

Dobry kurs jest prowadzony przez praktyków interpretacji.
Osadzeniu kursu w konkretnych warunkach i w kontekście określonych potrzeb towarzyszy fakt, że są one często prowadzone przez praktyków specjalizujących się w danej dziedzinie interpretacji, np. przewodników po zabytkach czy autorów ścieżek przyrodniczych.

Rezultaty kursów mogą być wykorzystywane w praktyce.
Podczas kursów wykorzystujących kontekst miejsc jako przykład podczas ćwiczeń warsztatowych bywają wypracowywane rozwiązania, które mogą znaleźć w tych miejscach zastosowanie. Może to dotyczyć np. nowych sposobów oprowadzania po muzeum czy koncepcji nowych ścieżek tematycznych w parku przyrodniczym.

Kursy mogą mieć wpływ na funkcjonowanie całej organizacji, a nie tylko podnosić kwalifikacje jej personelu.
Kursy realizowane w odpowiedzi na potrzeby konkretnych instytucji mogą być czynnikiem zmiany nie tylko na ich poziomie operacyjnym (np. kwalifikacje personelu), ale także organizacyjnym. Może to dotyczyć na przykład wykorzystania podejścia interpretacyjnego przy planowania działań promocyjnych czy tworzenia strategii edukacyjnych i wystawienniczych.

Nie wszystkie kursy muszą oczywiście realizować wszystkie wymienione postulaty. Wśród analizowanych przez nas przypadków mieliśmy do czynienia zarówno z bardzo wyspecjalizowanymi, ograniczonymi czasowo warsztatami (np. z tworzenia przewodników dla dzieci), jak i z wieloaspektowymi, szerokimi kursami, zakładającymi zmianę w prowadzeniu działań całych organizacji (np. tworzenie planów interpretacyjnych w muzeach). Rezultat naszych badań to zatem raczej wskazówka, pozwalająca sprawdzić czy tworzone zajęcia realizują kierunki, które innym pozwoliły osiągnąć wysoką jakość.

Autor wpisu: Piotr Idziak

Spotkania metamuzeum mają mieć nieformalny charakter i są otwarte dla wszystkich zainteresowanych. Po dwóch prezentacjach (trwających maksimum 15 minut) wygłaszanych przez pracowników muzeów lub specjalistów z różnych dziedzin (marketing, social media, zarządzanie, projektowanie wystaw etc.) oraz dyskusji uczestnicy wydarzenia będą mogli poznać się i porozmawiać w swobodnej i niezobowiązującej atmosferze.

Gośćmi tej edycji będzie Martyna Tarnawska ze Sztuka SMART, która opowie o raporcie dotyczącym TOP 10 krakowskich muzeów w social media oraz Magda Strzelecka z Cricoteki, która będzie mowić o otwarciu instytucji i towarzyszących mu wydarzeniach.

Metamuzeum odbywa się regularnie w krakowskich i warszawskich klubokawiarniach. Wstęp na wydarzenie jest wolny. Zapraszamy wszystkich, nie tylko pracowników muzeów. Więcej informacji na wydarzeniu można znaleźć na Facebooku i stronie wydarzenia.

Krakowskie Metamuzeum organizowane jest we współpracy z Małopolskim Instytutem Kultury.

Kontakt dla mediów:
Zuzanna Stańska
zstanska@moiseum.com
+48 514 312 324