Dalej jednak pojawiają się dwie kwestie – pierwsza dotyczy samego budynku, czy jest on bardziej gmachem czy grzechem? Na pewno służy wzmocnieniu poczucia siły i prestiżu, jednocześnie jednak tłamsi, izoluje i dystansuje – kolekcję, twórcę, widza. To kwestia równie nowa co historia Dawida i Goliata, proszę więc wybaczyć truizm. Przywołuję ją jednak bo wierzę, że żywotność ruchów społecznych będzie miała więcej do powiedzenia w dyskusji o idei przyszłych muzeów niż projektanci skorup budynków.

Druga sprawa: pamiętajmy, że w wypadku tego tematu nie mamy do czynienia z fanaberią czy świadomym odejściem od formuły tradycyjnego muzeum. To raczej dość jednoznaczna polityczno-społeczna konieczność i nie należy się łudzić, że feministyczna ‚bezdomność’ ma w najbliższym czasie szansę na choćby i ‚mieszkanie socjalne’.
Rzecz w tym, żeby mieć chęć szukania nowych rozwiązań, które z czasem mogą stworzyć nową oryginalną jakość. ‚Mogą’ bo na razie za wcześnie by mówić, że tak się dzieje, to raczej mój postulat. Pojawiają się wprawdzie pierwsze jaskółki, ale wciąż latają zbyt pojedynczo, by można było z przekonaniem mówić o sieci.
Również bardzo bym chciała, żeby młode, na razie osobne inicjatywy w przyszłości zaczęły przybrać taką strukturę. Niezależnie od tematu, którym się zajmują.