proponuję wprowadzenie oferty: „godzina tylko dla dorosłych”. a przynajmniej „godzina bez wycieczek szkolnych”. z kilku powodów
po pierwsze pracownicy muzeum tak są zaabsorbowani wszechobecną młodzieżą, że indywidualny zwiedzający nie ma komu pokazać właśnie kupionego biletu. nie ma też kogo zapytać którędy wejść i jak długo trwa oglądanie wystawy (szatniarz był tak zaaferowany, że powiedział, że wystawy już nie ma, zdjęta, ale wejść sobie mogę!!!). przez pierwsze 20 minut zamiast wglębiać się w losy Bartoszewskiego, zastanawiałam się nad strategią przetrwania. czy należy wyminąć te dwie wycieczki przede mną, czy je przeczekać, ale wtedy, czy nie zostanę stratowana przez następną?
drugi powód: oglądanie TAKIEJ wystawy w towarzystwie 12-latków delikatnie rzecz ujmując wyprowadza z równowagi. znalazłam dwa miejsca opatrzone komentarzem „drastyczne sceny”. wstrząsające zdjęcia z egzekucji oglądałam otoczona wianuszkiem wspinających się na palce dziewczynek (ekran ukryty był w studni). niektóre pomagały sobie podciągając się na moim ramieniu, wymieniając się co 30 sekund. Drugi obraz został skomentowany okrzykiem: „ale super chodźcie szybko, ekstra obrazki”!
liczę na pozytywne rozpatrzenie mojej prośby. inaczej tam pewnie nie wrócę.

FORMA: forma jest wszędzie, (ma ja nawet kupa liści przy drodze) a fakt odczuwania przez JH szczególnej w s z e c h o b e c n o ś c i jej na wystawie (będę się upierał, że to co jest dostępne publiczności to jednak wystawa a nie muzeum @ jh), wydaje się być nie osobniczą alergią na formę lecz efektem wywołanym celowym działaniem mającym na celu przytłoczenie i wywołanie zamętu. Impulsu do pomyślenia nad losem powstańców. Zastanowienia się: „A co mnie ci gówniarze bawiący się w dorosłe wojsko obchodzą”. Niekoniecznie zachwycenia się „śmiercią 200 tys. ofiar? Pozdrawiam”, niedobitków po Katyniu, kampanii wrześniowej itp. Stąd może niejednoznaczność. Trudno, żeby bycie świadkiem takiej masakry nie przytłoczyło, tak sadzę. W instytucji powołanej do życia po części po to by zbudować mit ofiar Powstania, mocne tworzenie tego mitu trudno chyba uznać za błąd.

Autorka mówi: „Chodzi mi o to, że obok narodowych wzorców powinna istnieć, według mnie, pochwała różnorodności rozwiązań. Nie wierzę, żeby MPW było jedyną słuszną drogą, jedynym słusznym rozwiązaniem i jedynym możliwym i uniwersalnym punktem odniesienia”. Czy ta różnorodność musi występować w obrębie jednej ekspozycji? Czy w rosole muszą być schab, ziemniaki i kapusta, czy można to podać w innym daniu? Rozumiem, że Piekarska-Duraj zaprasza do przysyłania kandydatur na pozostałe dania.

Dalej Duraj pisze: „Pewnie łatwiej się zachwycić dobrze zrobionym, różnorodnym muzeum, niż nudnawą, mała izbą regionalną zrobioną przy udziale mniejszego budżetu” – i tu się zgadzam stąd przykład Wawelu. Łatwiej zbudować coś wielkiego i wspaniałego dysponując dużym budżetem. Można zrobić piękne/urocze małe rzeczy, ale szansa że zachwycą tak wielu jak przykładowy Wawel jest mniejsza. (nie rozwijam wątku promocji) Jeśli nie jesteśmy zakręconymi pasjonatami ludowej starzyzny wyłożonej na zdemobilizowanych szkolnych ławkach to łatwiej nam przyjdzie zachwycić się czymś co skonstruowane jest tak, aby zaciekawić, zaskoczyć, wzruszyć, czy w końcu nawet wstrząsnąć. A im więcej na to pieniędzy tym łatwiej tego dokonać.

Orlik pisze: „Przecież Joasia Hajduk właśnie była na miejscu, obejrzała wystawę i mówi, co jej się spodobało, a co nie.” Nie mówi co się podobało a co nie, tylko: „będąc tam czułam pewne pomieszanie pojęć, zmysłów, trochę nie wiedziałam, co myśleć – obawiam się, że przytłoczyła mnie wszechobecna FORMA. I, wspomniana już wcześniej przeze mnie, totalność wizji.” która podobno: „zabija dyskusję”. Znamy jej U C Z U C I A, ale czy wiemy co jej się podobało, a co nie? Domyślam się, że brak możliwości podyskutowania. Z czym, o czym i kiedy?

Widzę że adwokaci Łucji są bardziej zaangażowani w obronę jej posta niż sama „mocodawczyni”, stąd wniosek, że jej prowokacja się udała. Gratulacje.

Wystawy nie widziałem, bo nie bywam w Warszawie a nie mam 200 zł na pociąg ot tak do wydania. A chętnie bym zobaczył i się trochę pokonsternował.

Czołem